In de kerstvakantie ben ik twee weken in Angola bij Petra op bezoek geweest. Ze is een vriendin van me, en ze is al 12 jaar zendelinge in dat land. In die twee hele leuke, gezellige, indrukwekkende, bijzondere, fantastische weken dat ik bij Petra ben geweest, ben ik onder de indruk geraakt van Petra’s liefde en bewogenheid voor de mensen daar, ben ik van het land en zijn inwoners gaan houden en heb ik een bijzonder inkijkje gekregen in het leven van zendelingen daar. Een zendeling is bepaald geen doorsnee mens :-). Avontuurlijk, creatief, inventief, gepassioneerd… dat zijn een paar woorden die in me opkwamen tijdens mijn tijd daar.

In de twee weken dat ik in Angola was, ben ik met Petra mee geweest naar haar werk, naar een vakantie op het strand, en op bezoek bij een heleboel andere zendelingen. Het werden twee weken met een gouden randje! In deze blog zal ik vooral focussen op haar werk. In een volgende zal ik ingaan op onze andere belevenissen.

Eén van de redenen dat ik heel graag naar Petra wilde in Angola, was om haar aan het werk te zien. Gewoon: kijken naar wat ze aan het doen is, hoe ze het doet… Jos en ik steunen haar al vanaf haar eerste dag in Angola en lezen trouw haar nieuwsbrieven en bezoeken haar informatiebijeenkomsten wanneer dat lukt… maar hoeveel je ook denkt te weten, het is niets totdat je zelf in dat land staat en met eigen ogen mag zien en ervaren hoe het leven van Petra daar is, wie de mensen zijn voor en met wie ze werkt, hoe de omgeving is, het land…

Het meest onder de indruk was ik van de manier waarop Petra haar werk doet en haar liefde voor de mensen daar. Na mijn eerste nachtje in Petra’s huis, stonden we de volgende dag vroeg op (6.00 uur – even wennen voor mij:-)), want om 8 uur moesten we in clinic van Rio de Huila zijn, op vijf minuten lopen van Petra’s huis vandaan. Daar zou Petra die dag werken in moeder- en kindzorg. Consultatiebureau noem ik het maar.

Na de dagopening en voor mij de kennismaking met de medische staf, gingen we naar de plek waar Petra haar consulten die dag zou doen. De stenen bankjes in de schaduw onder de bomen vulden zich al snel met veel moeders en kinderen. Ook al vond ik het er aardig wat, Petra vertelde me dat het een rustige dag was, waarschijnlijk vanwege de kerstvakantie.

Wat ik zag, terwijl ik vanuit een hoek rustig toekeek, was liefde in actie. Echteaandacht voor moeder en kind, een stralende lach voor ieder baby’tje, dóórvragen om te kijken of er meer aan de hand is, strenge gesprekken om moeders te wijzen op hun verantwoordelijkheid voor hun kinderen, maar ook dat: altijd in liefde! We zagen blakend gezonde baby’s, maar ook een aantal ernstig ondervoede kindjes. Vaak gaat het mis zodra baby’tjes van de borstvoeding overgaan naar ander eten als ze een halfjaar oud zijn. Dat andere eten is er vaak niet voldoende, of onvoldoende gevarieerd. En daardoor raken baby’tjes die gezond en mollig hun eerste halfjaar door zijn gekomen, alsnog ondervoed. Angola is het land met de grootste kindersterfte ter wereld, en daar zie je met eigen ogen dat dat heel reëel is.

 

Aan het werk in het 'consultatiebureau'

Aan het werk in het ‘consultatiebureau’

In gesprek met een mama

In gesprek met een mama

IMG_1435

 

 

Dit kindje was 11 maanden en woog maar 4,4 kilo. De moeder was lang niet geweest en twee weken geleden voor het eerst weer gekomen met dit ernstig ondervoede kindje. Petra heeft haar heel steng toegesproken en gezegd dat ze íédere week moet komen om haar kindje te laten wegen en om te kijken hoe het zou gaan. Gelukkig is er een voedselhulpprogramma van World Vision voor deze kinderen. Petra vertelde me dat ze niet had verwacht dat dit kindje het zou overleven. Maar nu was het twee weken later en het kindje was zowaar een klein beetje aangekomen! Hier wordt ze nog even onderzocht door de dokter.

Dit kindje was 11 maanden en woog maar 4,4 kilo. De moeder was lang niet geweest en twee weken geleden voor het eerst weer gekomen met dit ernstig ondervoede kindje. Petra heeft haar heel steng toegesproken en gezegd dat ze íédere week moet komen om haar kindje te laten wegen en om te kijken hoe het zou gaan. Gelukkig is er een voedselhulpprogramma van World Vision voor deze kinderen. Petra vertelde me dat ze niet had verwacht dat dit kindje het zou overleven. Maar nu was het twee weken later en het kindje was zowaar een klein beetje aangekomen! Hier wordt ze nog even onderzocht door de dokter.

Een mama met een ernstig ondervoed kindje.

Een mama met een ernstig ondervoed kindje.

Petra geeft aan deze ouders van zeer ernstig ondervoede kinderen voorlichting over de extra voeding die ze krijgen en over de medicijnen voor hun kind. Sinds een jaar was er eindelijk weer antibiotica beschikbaar en Petra heeft er meteen voor gezorgd dat deze kinderen dat konden krijgen. Want er is eigenlijk altijd meer aan de hand dan alleen maar te weinig voeding...

Petra geeft aan deze ouders van zeer ernstig ondervoede kinderen voorlichting over de extra voeding die ze krijgen en over de medicijnen voor hun kind. Sinds een jaar was er eindelijk weer antibiotica beschikbaar en Petra heeft er meteen voor gezorgd dat deze kinderen dat konden krijgen. Want er is eigenlijk altijd meer aan de hand dan alleen maar te weinig voeding…

Ik zag ook dat Petra haar uiterste best doet voor iedereen die God op haar pad brengt. Als ze een situatie ziet, waar ze iets aan kan doen, zal ze altijd in actie komen. Dat kan zijn bij een moeder met een ondervoed kind, die streng terechtgewezen moet worden, omdat ze al een halfjaar niet is gekomen, terwijl ze wéét dat het niet goed gaat met haar kindje en dat er hulp voor ze is bij de clinic. Maar ook bij een patiënt, die in de clinic ligt te sterven aan de gevolgen van malaria, omdat haar familie weigert haar door te sturen naar het ziekenhuis in de stad. Petra heeft net zo lang met die familie gepraat, tot ze haar toch naar de stad lieten gaan voor de juiste behandeling. Een ander voorbeeld was toen we helemaal niet aan het werk waren, maar gewoon de buurt aan het verkennen waren rondom de clinic. In het patiëntendorpje kwamen we een man tegen die aan tuberculose leidt en die dag zijn noodzakelijke medicijnen niet ingespoten had gekregen. Meteen nam ze hem mee naar de clinic en praatte met haar collega daar, tot hij de man zijn medicijnen alsnog inspoot. Zomaar een paar voorbeelden die diepe indruk op me maakten.

Petra in gesprek met de familie van een malaria-patiente die naar het grote ziekenhuis in de stad moet voor een bloedtransfusie. De familie moet daar toestemming voor geven. Na láng praten gingen ze eindelijk akkoord.

Petra in gesprek met de familie van een malaria-patiente die naar het grote ziekenhuis in de stad moet voor een bloedtransfusie. De familie moet daar toestemming voor geven. Na láng praten gingen ze eindelijk akkoord. 

Ik zou oneindig lang door kunnen schrijven, maar dat zal ik jullie als lezers niet aan doen:-). Waar ik nog wel over wil vertellen, is het project dat Petra doet in het grote missieziekenhuis in Lubango: het fistula-project. Ook dat… het wordt pas echt als je met al je zintuigen midden tussen die vrouwen staat. Als je hun pijn en schaamte ziet en ervaart, hun omstandigheden ruikt…

Vrouwen met een fistula zijn vaak heel klein én heel jong. Soms nog maar 15 jaar. Tijdens de bevalling van hun kind – die ook dagen kan duren – blijkt vaak dat het baby’tje gewoonweg te groot is. Het past er gewoon niet door. Daardoor sterft de baby tijdens de bevalling, maar ook is er bij de moeder heel veel kapotgescheurd van binnen, waaronder de blaas, waar ze ernstige gevolgen van ondervinden. Hun urine loopt druppelsgewijs naar buiten, met alle gevolgen van dien. Echtgenoten laten hun vrouw vrijwel altijd in de steek, zeker als dit bij het eerste kindje gebeurt. En de kans dat ze opnieuw kinderen kunnen krijgen, is ook nog maar 30%.

Voor deze vrouwen is het fistula-project, ondersteund door een organisatie uit Amerika (Hope for our sisters). Ze worden gratis geholpen in het missieziekenhuis in Lubango. Met de MAF worden ze naar Lubango gevlogen, of ze komen op eigen gelegenheid. Bij het ziekenhuis wonen ze in het patiëntendorpje voor zolang als nodig is. De meeste vrouwen hebben meerdere operaties nodig en ze verblijven 3 maanden tot wel een jaar in het dorpje bij de kliniek. Als ze droog zijn, gaan ze weer naar huis.

Petra en Yolanda begeleiden de vrouwen. Iedere woensdag halen ze de vrouwen op uit het patiëntendorp en komen ze bij elkaar in een open opslagruimte, waar ze bijvoorbeeld de vrouwen leren naaien: nuttige dingen voor zichzelf of voor in hun huishouden. Toen ik er was, was Yolanda met de vrouwen ovenhandschoenen en pannenlappen aan het naaien. Terwijl ze zo heel de middag bezig zijn, gaat Petra een praatje maken met iedere vrouw afzonderlijk, om te kijken hoe het gaat. En als een vrouw in het ziekenhuis ligt, omdat ze die week geopereerd is, dan gaan Petra en Yolanda in het ziekenhuis bij haar langs.

In het patientendorpje met de fistula-patienten

In het patientendorpje met de fistula-patienten

De vrouwen zijn klein:)

De vrouwen zijn klein:)

Met z'n drieën slapen ze in dit kamertje zo lang ze in behandeling zijn. Drie maanden tot een jaar.

Met z’n drieën slapen ze in dit kamertje zo lang ze in behandeling zijn. Drie maanden tot een jaar.

Rond de tafel in de opslagloods. Goed voor de frisse lucht en ruimte genoeg

Rond de tafel in de opslagloods. Goed voor de frisse lucht en ruimte genoeg

Dit beschrijf ik nu allemaal ‘even’ heel feitelijk… maar als je daar bent, is het echt heel heftig. De vrouwen zijn best verlegen, en ze schamen zich voor zichzelf. Iedere keer als ze opstaan van hun kruk, wikkelen ze hun pano (wikkelrok) strak om zich heen. Allemaal stinken ze heel erg naar urine. Dat schept onderling ook een band, omdat ze hetzelfde hebben doorgemaakt. Maar toch ook, tijdens het naaien, zag ik een paar vrouwen die zich heel de tijd afzonderden van de groep en in een hoekje gingen zitten naaien. Petra legde me uit dat ze zich zo erg schamen dat ze stinken, dat ze niet in de groep willen zitten. Zelfs al ruiken alle vrouwen hetzelfde. Sommige vrouwen in de groep hadden al meerdere operaties achter de rug, maar waren nog steeds niet droog.

En ook hier zag ik weer liefde in actie! Petra, met aandacht voor iedere vrouw, een arm om de schouder, tips en adviezen, een luisterend oor… en ook heel veel plezier samen! Eén van de vrouwen was droog en kreeg te horen dat ze morgen naar huis mocht. Petra vroeg of ze een lied voor de groep wilde zingen en dat deed ze stralend en met veel plezier. Allemaal zongen ze mee en wat klonk het prachtig!

 

Yolanda (links) geeft naailes

Yolanda (links) geeft naailes

IMG_1985

 

 

 

 

 

 

 

 

 

IMG_1991

Behalve het werk in het ziekenhuis, besteden Petra en Yolanda ook heel veel tijd in het ontwikkelen van voorlichtingsmateriaal. Met dat materiaal gaan ze naar dorpjes om te vertellen hoe je dit soort dingen kan voorkomen. Petra zegt altijd tegen vrouwen: als je niet groter bent dan tot mijn kin en je bent zwanger, beval dan alsjeblíéft in het ziekenhuis! Daar kunnen ze je helpen en een keizersnede doen als je kind te groot is. Het voorkomt zoveel ellende en verdriet…

Deze vrouwen schaamden zich zo voor zichzelf dat ze zich helemaal hadden afgezonderd en in een hoek gingen zitten naaien

Deze vrouwen schaamden zich zo voor zichzelf dat ze zich helemaal hadden afgezonderd en in een hoek gingen zitten naaien

Prachtig lied <3

Prachtig lied <3

IMG_1981

IMG_1979

 

 

Een geweldig project is het, en het loopt heel goed! In een half jaar tijd waren er al ruim veertig vrouwen geholpen.

Ik vond het heel bijzonder om dit allemaal met eigen ogen te mogen zien en meemaken. Een bezoek aan Angola om dit mooie werk te zien is écht de moeite en het geld meer dan waard. En was het al niet voor wat ik net allemaal beschreven heb…. Wat denk je van wildkamperen op een schitterend afgelegen strand onder de mooiste sterrenhemel die je ooit gezien hebt?! Met een groep toffe zendelingen: MAF-piloten, dokters, verpleegkundigen, een 78-jarige oogarts die nog steeds volop aan het werk is… kalkoen bereiden op het strand, oliebollen bakken op houtskool, vissen met harpoenen in plaats van hengels… dit is een avontuur dat ik nooit zal vergeten en ik weet zeker dat ik nog een keer terug wil!