En héél soms maak je een foto… het komt vrijwel nooit voor, maar die is dan gewoon perfect.
Hij vertelt precies wat ik wil dat de foto vertelt. En hij is perfect gelukt. Het typisch Nederlandse halfopgegeten kinderontbijt, in schril contrast met wat er die dag in de krant staat.
Ontbijtstilleven was de opdracht van de school voor Fotografie dit keer. Stillevens zijn eigenlijk niets voor mij. Ik vind het maar saai om een verzameling ‘dingen’ op de foto te zetten. Geef mij maar mensen!
Maar de voorpagina van de Volkskrant van die dag raakte me, en ineens moest ik terugdenken aan oorlogsfotograaf James Nachtwey, die ook al eens geïnterviewd was voor dezelfde Volkskrant, jaren geleden. In het Volkskrant Magazine van 9 oktober 1999 (ja, altijd bewaard door mij) vertelde hij gepassioneerd over zijn doel met zijn foto’s. En las ik hoe kwaad hij zich kon maken als er mensen klaagden dat de schrijnende foto’s op voorpagina’s van kranten hun ontbijt verpestten. “Maar dat is het doel van die foto, om hun ontbijt te verpesten. Om ze even te laten stilstaan, om ze even uit hun dagelijkse routine te halen, om ze even te storen, kwaad te maken. Ze zouden zich eens moeten afvragen waarom ze kwaad worden op dr krant, waarom ze een ingezonden brief naar de krant sturen in plaats van naar de Indonesische ambassade. Iemand komt gruwelijk om het leven, om misschien wel honderdduizend mensen, en ze maken zich druk om hun koffie.”
Zijn passie en drive raakten me heel diep en sindsdien volg ik hem een beetje. Hij wil de wereld veranderen met zijn foto’s. En ik wil eigenlijk ook de wereld veranderen. Met mijn foto’s, met mijn werk, met mijn leven. Dat klinkt allemaal heel groots en idealistisch, en zo groots denk ik helemaal niet als gelukkig getrouwde vrouw en mama van drie kinderen. Maar heel in het klein, in je eigen directe omgeving, kun je als mens toch echt verschil maken. En ook met dat wat er nog meer op je pad komt. Met de passie die je zelf hebt.
Deze foto in de Volkskrant zette me weer even stil. En de foto die ik daarmee maakte zet me ook stil. Hij is mooi genoeg om vaak naar te kijken. Maar vooral vind ik hem ook belangrijk genoeg om vaak naar te blijven kijken – en me te herinneren dat er véél belangrijkere dingen zijn om me druk om te maken dan om mijn eigen dagelijkse ontbijt.
Sjonge Jes….hoe treffend….kreeg kippenvel van je foto….zo mee eens! Maak alsjeblieft nog heeeeeel veel van zulke foto’s!
En natuurlijk niet omdat het zo’n leuke foto is….maar wel omdat het een foto is die je stil zet bij de waarheid!
Lieve Jessica.
wat heb je dit bijzonder mooi verwoord. De foto was een Jessica foto, puur, eerlijk en betrokken. In mijn leven ben ik heel veel mensen tegen gekomen, maar jij bent zo empatisch, bevlogen van het goede, en het kwade wil je aanpakken en met jouw inzet wellicht verminderen.
Je hebt hier bij deze foto je drijfveren goed verteld en ik wordt er door geraakt. Lieve Jessica blijf zo mooi puur mens.